Het bouwjaar is 1944, en de geboorte viel in maart. 
Ik had tot 24 december 2017 het voorrecht mijn verjaardag samen te kunnen vieren met mijn man, (voor intimi: Ton, Tony, Antonio, of Antoine, afhankelijk van hun afkomst en moedertaal), een echte dominé, die een stukje ouder was. En een heel stuk wijzer. Bovendien briljant, charmant en interessant.  Dan is dat alvast maar bekend.  (Een héél enkele keer was hij ook knap irritant!)

 Het ouderlijk gezin was degelijk en gelovig, met veel knipogen. Hervormd, maar met heel wat zwaarders in de familie. Nog lang niet echt arm, maar we leerden al snel dat alle arbeid fatsoenlijke arbeid kan zijn, en dat zulks alleen af hangt van de intentie waarmee dingen worden gedaan. Je wordt er ook handig van, als je niet anders ziet, dan dat je vader zelf de schoenen verzoolt en dergelijke.  De ouders waren Jo van Haselen en Gré Pool.
Ik mag me verheugen in een zus die vijf  jaar ouder is, en in een die vijf  jaar jonger is. Beiden hebben ze twee zoons. 

Zelf hebben we vier mooie kinderen. Parel, Betty, Tonio en Laetitia. Die brengen ieder ook weer hun eigen aanhang en nakomelingen mee, zodat we nu al via Betty de grootouders zijn van vier actieve pubers, Cathy, de oudste, en Tisha, Carlos en Alessandra.. Ze zijn geboren resp 28-10-1998 en 28-10-1999. Ja, een drieling, geboren op Cathy's eerste verjaardag, en nee... het was een natuurlijk gebeuren. Op 12 maart 2000 verblijdden Tonio en Diana ons met nog een kleindochter... Amber. 
Parel schonk ons op 17 april 2003 een prachtige Mik, en Laetitia verblijdde ons op 27 februari 2004 met een goedlachse dochter Charlotte en op 22 februari 2007 met een stoere zoon Pieter. Dus de stand is 8 kleinkinderen. 
Vijf tegen drie in het voordeel van de dames. En allemaal mooie meiden! :-) 
Over de jongens zou mijn vader ook heel tevreden zijn geweest: gezonde Hollandse knullen.
                
Geboren en getogen ben ik in Alkmaar, (Julianaschool, en daarna Gymnasium bèta met heel veel moeite, aan het Christelijk Lyceum, dat nu Jan Arentzcollege heet) en vervolgens ging ik biologie studeren aan de VU. Waar ik mijn aanstaande ontmoette. 
En zo kwam het. Met als gevolg: vier prachtige kinderen, en een studie die nooit afkwam. Jaren later ging ik werken als typiste aan de Universiteit van Utrecht, want de kinderen waren allemaal muzikaal en dat kost wat. Toen waren we al verhuisd naar Utrecht, dat spreekt. We wonen in het huis, dat Ton als jongen van 13 met zijn ouders betrok. 
Hoe het zo kwam, ik weet het niet, maar onze Lieve Heer zat aan me te trekken, en ik had geen zin. Echt wat je noemt: een onwillige roeping. 
Maar alle dingen die ik deed om maar niet aan theologie te beginnen, brak Hij bij mijn handen af. Lastig, hoor. Dus ben ik uiteindelijk maar aan de zaterdagopleiding Theologie begonnen, hier in Utrecht, aan de Rijksuniversiteit. 
                                
Dat klikte tot mijn grote verbazing. Ik vond het zelfs leuk. Het ging, met heel hard werken, ook nog goed. En na verloop van tijd kreeg ik daarbovenop  een warme band met de lieve God. Die is alleen maar sterker geworden. ;-)
Helaas kreeg Ton in '80 een vervelend ongeluk, en toen moesten er keuzes gemaakt worden. De studie moest dus even in de ijskast.  Een jaar later bleek ik ziek. Achteraf is het waarschijnlijk een serie  hersenbloedinkjes geweest, die verantwoordelijk was voor wat een flinke overspanning leek. Resultaat: geen energie (officieel: minimal energy syndrom, ME of Kort Jakje), niet meer kunnen concentreren, enige afasie, en stukken geheugen die weg waren. Mijn vreemde talen voor een deel ook. Lastig, hoor! Het studeren kon ik vergeten. Maar aangezien ik tijdens mijn studie toch al aan het preken was, mocht ik daar van de bedrijfsarts mee doorgaan. En dat was de kurk waar ik op dreef.
Daarnaast was er Dr. de Haas, die mij, met zijn vrouw, onvolprezen goed geholpen heeft, en mij met pillen, poeders, (homeopathie) acupunctuur en liefde en geduld een heel aanvaardbaar niveau van leven heeft gegeven. Waarvoor hulde! 
Zo'n wankel geheugen betekende ook: een computer. Een geweldige steun, waar ik veel plezier aan beleef, en die met kleine beetjes en naar vermogen wordt opgewaardeerd en opgeleukt. Een stuk gereedschap zonder weerga! Met als enige probleem: waar heb ik dit of dat nu toch gelaten??????  Recent is er weer een en ander gesprongen, daarboven, dus alles gaat moeizamer en kost meer tijd, en vooral: ik vergeet weer van alles. Er valt mee te leven... (Voor mij dan...)

Als gezin zijn we, bij onze verhuizing naar Utrecht, lid geworden van de Waals Hervormde gemeente daar. Ton had er vanouds al banden mee. Zelf ben ik op een gegeven moment gastlid geworden van de Evangelisch Lutherse gemeente ter stede, omdat ik niet meer in staat was om heel vroeg in de morgen (ik ben een avondmens, en de Walen gingen opeens om 9.30 uur kerken!) Frans te verstouwen, waar een juist een deel van verdwenen was. Uit de connectie met de Lutherse gemeente is voortgekomen die met de werkgroep kerk voor de mensen, waarmee ik ruim 25 jaar maandelijks een heerlijke viering deelde. We waren met een heel kleine groep, maar er is nog steeds een warme band, zonder klef te zijn. 

Sinds 25 mei 1998 ben ik secretaris van de stichting  Het Evangelie in Spanje, waarvan mijn lief heel lang voorzitter was. Toen werd hij bestuurslid (vice-voorzitter), en nog steeds een bron van veel kennis en kennissen. Helaas: die functie is nu vacant.
Als je niet zo energiek bent, is tijd het meest kostbare dat je hebt, na je gezondheid, en een leuke relatie met Hierboven. 
Dus kom ik nauwelijks meer toe aan dingen als schrijven, muziek, gedichtjes, tekenen en schilderen, waar ik een heel klein talentje voor heb. Genoeg om er plezier in te hebben, te weinig om er iets constructiefs mee te doen, al denken sommige familieleden, die nu eenmaal bevooroordeeld zijn, daar anders over.
Het is al heerlijk dat het er allemaal is.  En het leven is verrukkelijk.... 

Zo, nu weet je (bijna) alles over me, Behalve mijn pincode dan, maar die kan ik zelf ook niet onthouden. 
Want ja, dat geheugen wordt met ieder bloedinkje weer wat minder. Het trekt telkens wat bij, dank zij de niet aflatende zorg van Ineke, maar ik merk wel dat een en ander minder wordt. Geeft niet, we krukken van kracht tot kracht steeds door. ;-)

bijgewerkt: 16-02-2020